Ik struinde het internet af naar een geschikt ras en kwam terecht bij de Australische Labradoodle. En ja hoor, ook hier hadden....wachtlijsten! Tot wel twee jaar!
Daar nam ik geen genoegen mee en ik zocht verder. Vastbesloten was ik dat er in ieder geval een hondje zou komen, wat voor hulp we verder ook op zouden zetten.
Uiteindelijk vond ik een fokker in Amerika. Geen wachtlijsten, zelfs pups beschikbaar!
Enthousiast verteld ik mijn man over mijn vondst. Hij keek me aan of hij water zag branden: een hond kopen, voor zoveel geld, over het internet, zonder de optie om de fokker of de honden te zien. Tja, als je het zo zegt...dan zit daar wel wat in natuurlijk. Maar ik had inmiddels volop contact met de fokker. Zij had ook een zoon met Asperger, het klikte zo goed en het voelde ook zo goed.
Mijn man zag hier een verloren strijd. Hij had telefonisch contact met de fokker en ook hij begon te ontdooien. Uiteindelijk besloten we ervoor te gaan en we kozen een pup uit.De pup zou naar Nederland komen als ze 15 weken was. Het kleine ding was pas 10 dagen oud, dus besloten we om Amy er nog niks over te vertellen. 13 weken wachten is immers niet te overzien!
Toen kwam de afschuwelijke dag dat Amy huilend uit school kwam. Waarom had zij geen vriendinnen? Waarom snapte de meester haar niet? Wat was er toch met haar?
Het verdriet kwam uit haar tenen! Mijn hart brak. Het moment was daar. Ik moest haar gaan vertellen dat vriendschappen, communicatie en begrip haar leven lang een probleem zouden blijven. Ze was 7! Hoe kon ik haar dit aandoen?
Voorzichtig begon ik haar uit te leggen, wat er gaande was. Dat haar hersenen op een andere manier werkten als die van mama. Dat ze het kon vergelijken met een computer. Als je te vaak en te snel op dingen klikte, dan liep die vast. Dan kon het ding niet alles verwerken wat jij aan opdrachten had gegeven. En dat dingen bij haar in haar hoofd ook vastliepen, waardoor ze niet meer goed kon reageren en bv ging huilen. En dat ze daarom ook moeilijker vriendinnetjes kon maken. Amy begon te huilen. Wanneer zou dit dan overgaan?
Oh, wat voel je je dan machteloos. Je moet dit meiske vertellen dat het niet over gaat! Wat was ze verdrietig. Zo'n intens stil verdriet. Ze kon ergens stilletjes zitten en dan liepen ineens de dikke tranen over haar wangen. Ze was verslagen. Zoveel onderzoeken en proberen dingen op de rit te krijgen en dan is dit de uitkomst.
Ik vertelde haar dat we aan het zoeken waren wat we het beste konden doen om haar te helpen. dat we met heel veel mensen aan het praten waren om te kijken waar we die hulp vandaan zouden halen. Ook vertelde ik haar over de wachtlijsten overal. Dat we heel graag nu al hulp wilden, maar dat we vast zaten. Maar dat papa en mama zelf ook al aan het zoeken waren.
We lieten vast boeken komen. In Amerika en Engeland waren mooie kinderboeken over autisme te koop. Gelukkig sprak en las Amy nog altijd vloeiend Engels, dus hier konden we iets mee. We bestelden ze en bekeken ze met haar.Maar ondanks het feit dat ze verstandelijk een klein beetje begon te snappen wat haar 'mankeerde', het veranderde niets aan haar intense verdriet.
Al snel kwam er een dag dat Amy het echt heel erg moeilijk had. Ze was zo verdrietig en eenzaam. We besloten haar houvast te geven en vertelden haar over een heel klein vriendinnetje, wat in Amerika woonde en in de herfstvakantie naar haar zou toekomen. Met grote ogen keek ze ons aan. Een hondje???? Voor haarzelf??? En die mocht bij haar slapen???
Ze mocht de naam kiezen en we lieten haar zelf naar de fokker mailen om te vertellen hoe de pup zou gaan heten. De kleine pluis werd Katie gedoopt.
We maakten een aftelkalender, zodat ze de (vele) dagen tot Katie's komst kon afstrepen. De fokker bleek goud waard te zijn. Zo'n lieve begrijpende vrouw. Ze stuurde foto's, een soort stripverhaal gemaakt met foto's van de pup samen met een boel My Little Ponies (Ze was kleiner dan de MLP's!), en op een dag arriveerde er een pakketje voor Amy met de post. Een zwart wit knuffelhondje, helemaal vanuit de VS. De fokker had dit gezien en het deed haar aan Katie denken. Ze hoopte dat Amy vast met dit hondje kon knuffelen, totdat Katie groot genoeg zou zijn om te komen.
Bij Amy ontstond er houvast. Ze wist drommels goed dat we aan alle kanten bezig waren om hulp opgezet te krijgen, maar dat boeide haar niet meer. Als Katie bij haar zou wonen, kwam alles goed. Daar was ze van overtuigd! Dat werd een hele hoge lat voor zo'n klein diertje.
Inmiddels had ik gelezen over autisme hulphonden. Ze hielpen bij prikkelverwerking, overprikkeling, zelfvertrouwen en verzelfstandiging. We hadden inmiddels onze vocabulaire al flink uitgebreid en deze woorden stonden erin! Goed nieuws dus! Hoe train ik mijn hondje dan op tot autisme hulphond? Niet dus, bleek al gauw. De hulphondenwereld hield vast aan hun protocol. Hulphonden werden in adoptiegezinnen geplaatst, getraind en daarna pas bij gezinnen aan het werk gezet. Hier was geen flexibiliteit mogelijk. Mijn argument dat een pup beter kon wennen aan een autistisch kind als pup, vanwege de onvoorspelbaarheid van het kind, werd weggewuifd. Nee, een hulphond werd niet in zijn eigen gezin van pup af aan opgeleid. Punt.
Tot ik een andere hondenschool vond. Bulters en Mekke. Zij namen mij serieus, zij wilden komen praten. En op een zonnige middag in september kwamen Joop Mekke en Erika Bulters bij ons aan huis. We bespraken wat we hoopten te bereiken. En ze zagen hier mogelijkheden!! Ze hadden dit nog nooit eerder gedaan, maar ze wilden het proberen. Joop zou, als de pup haar eerste maandje bij ons had doorgebracht, met Katie en Amy komen trainen. Aan huis, waar Amy zich veilig voelde.
Wat waren we hier blij mee. Joop en Erika drukten ons wel op het hart dat ze dit nog nooit eerder hadden gedaan en dat de resultaten dus niet te voorspellen waren. Maar als wij er met een 'open mind' in wilden stappen, dan waren zij bereid om het beste eruit te halen. Amy was de eerste in Nederland die als kind samen met haar gezin thuis haar hulphond opleidde.
Joop en Erika gaven ons vast wat huiswerk. Ons doel was om uiteindelijk Amy zo zelfstandig mogelijk te maken, dus moest ze niet geheel hulphond-afhankelijk zijn. De hond bij haar in de klas was geen optie, maar mee wegbrengen naar school en mee ophalen wel! Dus moesten we gaan praten op school. We hadden toestemming van het hoofd nodig om de hond mee op het schoolplein en zelfs in de school mee te mogen nemen. Gelukkig was het hoofd iemand die graag meedacht en 'outside the box' kon denken en we kregen onmiddellijk toestemming.
Ook vroeg Joop wie Amy's eerste aanspreekpunt was als ze het moeilijk had. Ik vertelde hem dat ik dat was. Hij vroeg me of ik bereid was een stap terug te doen. Verbaasd keek ik hem aan. Hoezo dat? Volgens Joop zou Katie Amy's eerste hulp worden. En alhoewel ik hem toen niet geloofde, kreeg hij wel gelijk!
We begonnen wat spulletjes in te slaan voor de pup. Een kleine bench met toebehoren, wat speeltjes, puppy voer. Het hoofdthema was 'roze', maar dat maakte ons niets uit. Amy had een focus, iets om zich aan vast te houden, terwijl duidelijk werd hoe allesomvattend zo'n 'autisme' diagnose is. Er was een boel werk te doen, voor ons allemaal. Maar Katie was een lichtpuntje in deze moeilijke tijd. We keken reikhalzend uit naar foto's en berichtjes. Oh wat duurde dat wachten lang.
Amy's vader is iemand die graag dingen zelf ook uitzoekt, zodat hij zeker weet dat er niet teveel mis kan gaan. Hij begon zich in te lezen op het invoeren van een pup en te corresponderen met wat instanties. Al snel bleek dat een pup die vergezeld werd tijdens een reis, geen 'handel' was. En derhalve mocht de hond al met 9 weken het land binnen, voor de rabiƫs enting met 12 weken plus 3 weken wachttijd na de enting. De begeleider moest dan verklaren bij de douane dat de hond bij hen niet van het terrein was af geweest en dat was m dan. Ook bleek dat Heidi, de fokker, begin oktober ook naar Nederland kwam met honden. We belden haar op en legden uit wat we hadden uitgevonden. Ze was meer dan bereid om Katie met de trip van 1 oktober 2008 mee te brengen. In september zou ze ook pups naar Nederland brengen en dit was haar test run bij de douane met pups van 9 weken. We besloten om Amy niet te vertellen dat Katie waarschijnlijk eerder kwam, maar haar te verrassen. En eigenlijk waren we doodsbang dat het fout zou gaan en Katie twee weken naar het dierenhotel op Schiphol moest. Het ging niet bepaald goed met Amy en we wilden haar die eventuele teleurstelling besparen.
Op 1 oktober vertelden we Amy dat we een afspraak hadden op Schiphol met iemand die ver weg woonde en die haar misschien kon helpen. We stapten in de auto en kwamen in file na file terecht. Ik kreeg een sms van Heidi dat ze geland was en wij waren nog niet eens op Schiphol! Oh, de stress. Amy mopperde inmiddels onafgebroken op haar idiote ouders die helemaal in Amsterdam hadden afgesproken en dat ze mee moest. En we konden niets zeggen!
Op Schiphol aangekomen renden we naar de aankomst hal. We zagen nog meer mensen staan met hondenriempjes, dus we vermoedden dat Heidi nog niet door de deuren was gekomen.
Vrij kort daarna ging de deur open en daar kwam een kar vol benches aan, gevolgd door een gezicht wat we inmiddels kenden van de foto's. De anderen die stonden te wachten liepen enthousiast op Heidi af. Amy had inmiddels door wie het was en liep er aarzelend heen. Heidi begroette haar heel vriendelijk. Amy had nog steeds niks door, ondanks het gepiep wat uit de benches kwam en mensen die inmiddels verrukt voor de deurtjes zaten te kijken. Na de begroeting vertelde Heidi dat ze iemand bij had voor Amy en ze draaide de desbetreffende bench om. Daar zaten Katie en haar zusje Zus! Amy leek wel te bevriezen. Ze zei helemaal niks meer. Als een soort robotje liep ze mee naar buiten, zodat de pups even konden plassen en de nieuwe baasjes hun lievelingen in de armen konden sluiten. Zodra Katie braaf een plas had gedaan gaven we haar aan Amy. Die was nog steeds niet van de verbazing bekomen. Het enige wat ze zei, terwijl ze het hondje tegen zich aandrukte: 'mama, ik wil naar huis!'. We moesten nog even wat afhandelen, dus we konden niet gelijk aan haar verzoek voldoen, maar al snel liepen we met Amy en Katie terug naar de auto. Nog steeds zei ze niet veel. In de auto installeerden we Katie in haar bench.'Mama, mag ik je telefoon', klonk het toen. Ik gaf haar mijn telefoon. Even later klonk hoorden we haar door de telefoon gillen tegen haar broers: "IK HEB KATIE, IK HEB KATIE!!!!!!!". Voor het eerst in lange tijd lachte ons kind weer! We hadden er vertrouwen in! Ons nieuwe avontuur kon beginnen!
WWW.BULTERSMEKKE.NL
Uiteindelijk vond ik een fokker in Amerika. Geen wachtlijsten, zelfs pups beschikbaar!
Enthousiast verteld ik mijn man over mijn vondst. Hij keek me aan of hij water zag branden: een hond kopen, voor zoveel geld, over het internet, zonder de optie om de fokker of de honden te zien. Tja, als je het zo zegt...dan zit daar wel wat in natuurlijk. Maar ik had inmiddels volop contact met de fokker. Zij had ook een zoon met Asperger, het klikte zo goed en het voelde ook zo goed.
Mijn man zag hier een verloren strijd. Hij had telefonisch contact met de fokker en ook hij begon te ontdooien. Uiteindelijk besloten we ervoor te gaan en we kozen een pup uit.De pup zou naar Nederland komen als ze 15 weken was. Het kleine ding was pas 10 dagen oud, dus besloten we om Amy er nog niks over te vertellen. 13 weken wachten is immers niet te overzien!
Het verdriet kwam uit haar tenen! Mijn hart brak. Het moment was daar. Ik moest haar gaan vertellen dat vriendschappen, communicatie en begrip haar leven lang een probleem zouden blijven. Ze was 7! Hoe kon ik haar dit aandoen?
Voorzichtig begon ik haar uit te leggen, wat er gaande was. Dat haar hersenen op een andere manier werkten als die van mama. Dat ze het kon vergelijken met een computer. Als je te vaak en te snel op dingen klikte, dan liep die vast. Dan kon het ding niet alles verwerken wat jij aan opdrachten had gegeven. En dat dingen bij haar in haar hoofd ook vastliepen, waardoor ze niet meer goed kon reageren en bv ging huilen. En dat ze daarom ook moeilijker vriendinnetjes kon maken. Amy begon te huilen. Wanneer zou dit dan overgaan?
Oh, wat voel je je dan machteloos. Je moet dit meiske vertellen dat het niet over gaat! Wat was ze verdrietig. Zo'n intens stil verdriet. Ze kon ergens stilletjes zitten en dan liepen ineens de dikke tranen over haar wangen. Ze was verslagen. Zoveel onderzoeken en proberen dingen op de rit te krijgen en dan is dit de uitkomst.
Ik vertelde haar dat we aan het zoeken waren wat we het beste konden doen om haar te helpen. dat we met heel veel mensen aan het praten waren om te kijken waar we die hulp vandaan zouden halen. Ook vertelde ik haar over de wachtlijsten overal. Dat we heel graag nu al hulp wilden, maar dat we vast zaten. Maar dat papa en mama zelf ook al aan het zoeken waren.
We lieten vast boeken komen. In Amerika en Engeland waren mooie kinderboeken over autisme te koop. Gelukkig sprak en las Amy nog altijd vloeiend Engels, dus hier konden we iets mee. We bestelden ze en bekeken ze met haar.Maar ondanks het feit dat ze verstandelijk een klein beetje begon te snappen wat haar 'mankeerde', het veranderde niets aan haar intense verdriet.
Al snel kwam er een dag dat Amy het echt heel erg moeilijk had. Ze was zo verdrietig en eenzaam. We besloten haar houvast te geven en vertelden haar over een heel klein vriendinnetje, wat in Amerika woonde en in de herfstvakantie naar haar zou toekomen. Met grote ogen keek ze ons aan. Een hondje???? Voor haarzelf??? En die mocht bij haar slapen???
Ze mocht de naam kiezen en we lieten haar zelf naar de fokker mailen om te vertellen hoe de pup zou gaan heten. De kleine pluis werd Katie gedoopt.
We maakten een aftelkalender, zodat ze de (vele) dagen tot Katie's komst kon afstrepen. De fokker bleek goud waard te zijn. Zo'n lieve begrijpende vrouw. Ze stuurde foto's, een soort stripverhaal gemaakt met foto's van de pup samen met een boel My Little Ponies (Ze was kleiner dan de MLP's!), en op een dag arriveerde er een pakketje voor Amy met de post. Een zwart wit knuffelhondje, helemaal vanuit de VS. De fokker had dit gezien en het deed haar aan Katie denken. Ze hoopte dat Amy vast met dit hondje kon knuffelen, totdat Katie groot genoeg zou zijn om te komen.
Bij Amy ontstond er houvast. Ze wist drommels goed dat we aan alle kanten bezig waren om hulp opgezet te krijgen, maar dat boeide haar niet meer. Als Katie bij haar zou wonen, kwam alles goed. Daar was ze van overtuigd! Dat werd een hele hoge lat voor zo'n klein diertje.
Inmiddels had ik gelezen over autisme hulphonden. Ze hielpen bij prikkelverwerking, overprikkeling, zelfvertrouwen en verzelfstandiging. We hadden inmiddels onze vocabulaire al flink uitgebreid en deze woorden stonden erin! Goed nieuws dus! Hoe train ik mijn hondje dan op tot autisme hulphond? Niet dus, bleek al gauw. De hulphondenwereld hield vast aan hun protocol. Hulphonden werden in adoptiegezinnen geplaatst, getraind en daarna pas bij gezinnen aan het werk gezet. Hier was geen flexibiliteit mogelijk. Mijn argument dat een pup beter kon wennen aan een autistisch kind als pup, vanwege de onvoorspelbaarheid van het kind, werd weggewuifd. Nee, een hulphond werd niet in zijn eigen gezin van pup af aan opgeleid. Punt.
Tot ik een andere hondenschool vond. Bulters en Mekke. Zij namen mij serieus, zij wilden komen praten. En op een zonnige middag in september kwamen Joop Mekke en Erika Bulters bij ons aan huis. We bespraken wat we hoopten te bereiken. En ze zagen hier mogelijkheden!! Ze hadden dit nog nooit eerder gedaan, maar ze wilden het proberen. Joop zou, als de pup haar eerste maandje bij ons had doorgebracht, met Katie en Amy komen trainen. Aan huis, waar Amy zich veilig voelde.
Wat waren we hier blij mee. Joop en Erika drukten ons wel op het hart dat ze dit nog nooit eerder hadden gedaan en dat de resultaten dus niet te voorspellen waren. Maar als wij er met een 'open mind' in wilden stappen, dan waren zij bereid om het beste eruit te halen. Amy was de eerste in Nederland die als kind samen met haar gezin thuis haar hulphond opleidde.
Joop en Erika gaven ons vast wat huiswerk. Ons doel was om uiteindelijk Amy zo zelfstandig mogelijk te maken, dus moest ze niet geheel hulphond-afhankelijk zijn. De hond bij haar in de klas was geen optie, maar mee wegbrengen naar school en mee ophalen wel! Dus moesten we gaan praten op school. We hadden toestemming van het hoofd nodig om de hond mee op het schoolplein en zelfs in de school mee te mogen nemen. Gelukkig was het hoofd iemand die graag meedacht en 'outside the box' kon denken en we kregen onmiddellijk toestemming.
Ook vroeg Joop wie Amy's eerste aanspreekpunt was als ze het moeilijk had. Ik vertelde hem dat ik dat was. Hij vroeg me of ik bereid was een stap terug te doen. Verbaasd keek ik hem aan. Hoezo dat? Volgens Joop zou Katie Amy's eerste hulp worden. En alhoewel ik hem toen niet geloofde, kreeg hij wel gelijk!
We begonnen wat spulletjes in te slaan voor de pup. Een kleine bench met toebehoren, wat speeltjes, puppy voer. Het hoofdthema was 'roze', maar dat maakte ons niets uit. Amy had een focus, iets om zich aan vast te houden, terwijl duidelijk werd hoe allesomvattend zo'n 'autisme' diagnose is. Er was een boel werk te doen, voor ons allemaal. Maar Katie was een lichtpuntje in deze moeilijke tijd. We keken reikhalzend uit naar foto's en berichtjes. Oh wat duurde dat wachten lang.
Amy's vader is iemand die graag dingen zelf ook uitzoekt, zodat hij zeker weet dat er niet teveel mis kan gaan. Hij begon zich in te lezen op het invoeren van een pup en te corresponderen met wat instanties. Al snel bleek dat een pup die vergezeld werd tijdens een reis, geen 'handel' was. En derhalve mocht de hond al met 9 weken het land binnen, voor de rabiƫs enting met 12 weken plus 3 weken wachttijd na de enting. De begeleider moest dan verklaren bij de douane dat de hond bij hen niet van het terrein was af geweest en dat was m dan. Ook bleek dat Heidi, de fokker, begin oktober ook naar Nederland kwam met honden. We belden haar op en legden uit wat we hadden uitgevonden. Ze was meer dan bereid om Katie met de trip van 1 oktober 2008 mee te brengen. In september zou ze ook pups naar Nederland brengen en dit was haar test run bij de douane met pups van 9 weken. We besloten om Amy niet te vertellen dat Katie waarschijnlijk eerder kwam, maar haar te verrassen. En eigenlijk waren we doodsbang dat het fout zou gaan en Katie twee weken naar het dierenhotel op Schiphol moest. Het ging niet bepaald goed met Amy en we wilden haar die eventuele teleurstelling besparen.
Op 1 oktober vertelden we Amy dat we een afspraak hadden op Schiphol met iemand die ver weg woonde en die haar misschien kon helpen. We stapten in de auto en kwamen in file na file terecht. Ik kreeg een sms van Heidi dat ze geland was en wij waren nog niet eens op Schiphol! Oh, de stress. Amy mopperde inmiddels onafgebroken op haar idiote ouders die helemaal in Amsterdam hadden afgesproken en dat ze mee moest. En we konden niets zeggen!
Op Schiphol aangekomen renden we naar de aankomst hal. We zagen nog meer mensen staan met hondenriempjes, dus we vermoedden dat Heidi nog niet door de deuren was gekomen.
Vrij kort daarna ging de deur open en daar kwam een kar vol benches aan, gevolgd door een gezicht wat we inmiddels kenden van de foto's. De anderen die stonden te wachten liepen enthousiast op Heidi af. Amy had inmiddels door wie het was en liep er aarzelend heen. Heidi begroette haar heel vriendelijk. Amy had nog steeds niks door, ondanks het gepiep wat uit de benches kwam en mensen die inmiddels verrukt voor de deurtjes zaten te kijken. Na de begroeting vertelde Heidi dat ze iemand bij had voor Amy en ze draaide de desbetreffende bench om. Daar zaten Katie en haar zusje Zus! Amy leek wel te bevriezen. Ze zei helemaal niks meer. Als een soort robotje liep ze mee naar buiten, zodat de pups even konden plassen en de nieuwe baasjes hun lievelingen in de armen konden sluiten. Zodra Katie braaf een plas had gedaan gaven we haar aan Amy. Die was nog steeds niet van de verbazing bekomen. Het enige wat ze zei, terwijl ze het hondje tegen zich aandrukte: 'mama, ik wil naar huis!'. We moesten nog even wat afhandelen, dus we konden niet gelijk aan haar verzoek voldoen, maar al snel liepen we met Amy en Katie terug naar de auto. Nog steeds zei ze niet veel. In de auto installeerden we Katie in haar bench.'Mama, mag ik je telefoon', klonk het toen. Ik gaf haar mijn telefoon. Even later klonk hoorden we haar door de telefoon gillen tegen haar broers: "IK HEB KATIE, IK HEB KATIE!!!!!!!". Voor het eerst in lange tijd lachte ons kind weer! We hadden er vertrouwen in! Ons nieuwe avontuur kon beginnen!
1 oktober 2008, de eerste foto van ons team! |
WWW.BULTERSMEKKE.NL
wauw, tranen trekkend verhaal. Heel ontroerend.
BeantwoordenVerwijderen