En de spannende dingen hielden niet op bij een eventueel nieuw nestje! De buitenlandse reis met school kwam er aan. Amy zou 5 dagen naar Kopenhagen gaan met het hele tweetalige eerste leerjaar. En dat betekende voor haar (in)spannende dagen en voor mij loslaten! Vanuit thuis kon ik niks voor haar doen in Kopenhagen!! Ik had het er echt heel moeilijk mee.
Voorafgaand werd ik uitgenodigd om een voorbereidend gesprekje te hebben met de mentor en de teamleider. Ik ging hier niet echt ontspannen naar toe. De ervaring met het gesprek voorafgaand aan kamp zat nog goed in mijn geheugen en sindsdien had ik de teamleider niet meer gesproken.
Maar weer werd ik heel plezierig verrast. De teamleider kwam net van een rapportvergadering af en opende het gesprek hiermee. Hij zei letterlijk dat hij enorme twijfels had gehad over of Amy op de juiste plek zat op school, maar dat hij zijn woorden geheel terugnam. Het docententeam was unaniem lovend geweest over Amy's ijzeren wil, haar vastberadenheid om te slagen op school en dat ook nog met hele goede resultaten te doen. Dat hij enorme bewondering had hoe ze steeds buiten haar comfortzone moest gaan om te slagen en dat ook steeds weer deed. De Engelsen hebben hier een heerlijke uitdrukking voor: You could have knocked me over with a feather!! Natuurlijk had ik dat zelf ook gezien. Dagelijks hielp ik haar met het doornemen van sociale problemen, met haar huiswerkplanning en de focus vast houden op het huiswerk. Dagelijks zag ik hoe hard ze werkte, op alle vlakken. Maar wat heerlijk dat dat ook op school gezien werd!
De begeleiding voor Kopenhagen was geen enkel probleem. Ze wilden niks schrappen uit het lijstje van kamp. Liever een te groot veiligheidsgevoel voor Amy dan te weinig. Ze wilden geen risico's nemen, het moest zo goed mogelijk zijn voorbereid. Nou, die feather bleef me omver knocken hoor!
En half februari zwaaide ik mijn kind uit. En op een paar sms-jes na als ze wat overprikkeld was, en ik haar even moest kalmeren, genoot ze!! Wat was ik trots!!!
Bij haar terugkomst was het aftellen tot Pixie's bevalling en op 5 maart was het dan zover. 9 prachtige pups zagen het daglicht en Amy genoot van de pups, de gezelligheid van alle puppy bezoekjes en natuurlijk haar eigen Katie!
En ondanks alle puppydrukte ging het dagelijkse leven ook nog gewoon door.
Net als de repetities voor het schooltoneelstuk. In april was het dan zover: de week van de generale repetities, en drie uitvoeringen. Amy's rol was inmiddels uitgegroeid tot 4 rollen: verteller, gouvernante en twee keer een joodse gevangene. Het toneelstuk was gebaseerd op het boek: 'de jongen in de gestreepte pyjama' . Een ontzettend ontroerend verhaal met een keihard einde.
Amy was zo gespannen! Maar ze werd echt leuk opgenomen in de groep en ze ging ervoor!
En wat hadden de jonge acteurs hard gewerkt! Met een minimum aan decor hadden ze dit verhaal weggezet en er waren weinig droge ogen in het publiek.
Na afloop werden de jonge mensen uitbundig gefeliciteerd. Tot Amy's grote schrik kreeg ze een knuffel en een kus van de wiskunde docente. Maar ze reageerde er heel goed op, al moest ze het naderhand wel van zich afpraten. Ze genoot van de drukke week en het toneelspelen gaf haar meer zelfvertrouwen. En wat vond ze het jammer dat het voorbij was! Voor een theaterklas buiten school om wilde ze niks weten.
Gelukkig waren de pups er nog een paar dagen en daarna zou de meivakantie ook voor wat hoognodige rust zorgen.
En ondanks wat strubbelingen op vriendinnenvlak, wat ze wel moeilijk vond, maar goed kon bespreken, bleven we in een stijgende lijn zitten. Van een gesloten heel verdrietig meisje in 2008 naar een echte pubermeid met alle ups en downs in 2013! Natuurlijk ging het niet vanzelf en ze werkt zo hard met hulp om haar heen om zo normaal mogelijk te kunnen functioneren, maar ze wordt steeds sterker. Door korte lijntjes met school kunnen we een hoop opvangen. En er blijven bijzondere dingen gebeuren.
Zoals het telefoontje op haar verjaardag van haar auti-coach. Of Amy in oktober mee zou mogen naar een congres over hoogbegaafdheid in het middelbaar onderwijs. Niet alleen om te leren, maar ook om te delen. Natuurlijk mocht ze dat! Al was ze er zelf niet helemaal van overtuigd, aangezien er een docent meeging waar ze niet zo'n hechte band mee had. Haar auti-coach en nog een andere leerling zouden ook meegaan. Maar oktober was nog ver weg en ze besloot het gewoon maar af te wachten. Uiteindelijk had ze een topdag. Haar auti-coach was zo trots op haar. Ze had een aantal keer gereageerd op o.a. de keynote speaker en ook tijdens de workshop over perfectionisme goed meegedaan. Moe maar voldaan tolde ze haar bed in. Ze doet het goed, die meid!
Inmiddels alweer halverwege het tweede leerjaar breidt haar vriendengroep zich uit. Ze bloeit verder op en haar verzelfstandiging neemt toe.
En ook uit onverwachte hoeken komt hulp voor Amy en ons. Vriendschappen voortgevloeid uit de contacten met de puppy families geven onverwachte steun op lastige momenten!
En vanuit deze vriendschappen groeit ook de waardering voor onze meid. Deze mensen nemen haar zoals ze is: een heerlijke sterke griet, die af en toe een echt puberspookje kan zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten