Amy ging weer mee winkelen, uit eten, op vakantie, naar familiefeestjes etc. Aan het eind van de schooldag ving Katie de frustratie en overprikkeling af. Er kwamen kinderen thuis spelen, die graag eens wat meer tijd met Katie wilden doorbrengen en hier ontstonden ook een paar echte vriendschappen uit. Toen over en weer het vertrouwen groeide tussen Amy end de andere meiden, merkten ze dat ze eigenlijk heel goed samen konden opschieten. Er werd zelfs gelogeerd! Weliswaar meestal bij ons, omdat dat veilig was voor Amy, maar het gebeurde wel! De moeders van deze dames wisten wat er bij Amy speelde en ze werd altijd met heel veel gastvrijheid en begrip ontvangen. Ze deden enorm hun best om Amy een vangnet aan te bieden als ze bij hen was. En zo breidde, mede dankzij Katie, het kringetje waarin Amy zich goed voelde zich uit.
Onze fokker in Amerika had Amy's training met Katie en de daarbij komende ontwikkeling met verbazing gevolgd. Tijdens gesprekken met haar gaven wij aan dat we dolgraag meer wilden met dit mooie succesverhaal. We wilden zelf ook labradoodles gaan fokken en deze via Bulters en Mekke beschikbaar stellen als hulphond. Heidi vond dit een geweldig plan en onder haar begeleiding deed Pixie haar intrede in ons gezin, om uit te gaan groeien als fokteefje.
 |
| Pup Pixie |
 |
| Pup Pixie en Katie bij Amy |
 |
| Mamahond Pixie |
Inmiddels was Amy doorgestroomd naar groep 6 en het ging echt goed met haar. Ze had nog steeds juf Sas als juf en als begeleiding en zowel thuis als op school konden we altijd Roos inschakelen. De honden vingen de na schoolse overprikkeling af en langzaam maar zeker zagen we Amy uit haar schulp kruipen.
Er werd een nieuwe klassenvoorlichting geregeld en dat werd goed opgevangen. Amy begon zelfs over haar autisme te praten, iets wat tot op heden altijd taboe was geweest.
Op een middag kwam ze uit school met de mededeling dat iedereen een spreekbeurt moest doen en zij wilde haar spreekbeurt over autisme doen! Ik viel zowat om van verbazing. Wat goed van haar! En hoe dapper om je zo kwetsbaar op te stellen. Via de NVA konden we een spreekbeurtpakket bestellen en dit zou haar basis worden. Maar tijdens het maken van de spreekbeurt bleek dat we toch iets te hard van stapel hadden gelopen. Het schrijven over haar eigen autisme was te lastig, het kwam te dichtbij, het deed teveel pijn. Nadat ik haar getroost had vroeg ik haar of ze misschien wilde vertellen wat Katie voor haar deed. Op die manier zou har autisme vanzelf uitgelegd worden. Dit kon ze wel, want over Katie vertellen en wat Katie voor haar deed, deed ze graag! Katie was een tovermiddeltje om gesprekjes aan te knopen, om het ijs te breken en om Amy door moeilijke situaties te leiden.
Met de juf werd afgesproken dat Katie tijdens de spreekbeurt in de klas mocht zijn en Pixie zou op het eind ook even hallo komen zeggen.
Wat ging dit goed! En dat Katie tijdens de presentatie ook nog de boterhammen van een stagiaire had gestolen en aan het opsmikkelen was leidde tot grote hilariteit! Onze knuffelbeer Pixie stal daarna de show en met een zeer voldaan gevoel en een prima beoordeling door zowel de klas als de juf had Amy haar vuurdoop om zelf over haar eigen autisme te praten doorstaan! Wat was ik trots op mijn stoere meid!!
En er was nog een kersje op de taart ook. Een meisje wat zich in groep 6 bij deze klas had gevoegd kwam vragen of Amy wilde afspreken. Ze bleek toch niet zo heel vreemd te zijn, en na alle uitleg en het plezier met de honden in de klas, wilde ze Amy graag beter leren kennen.
Weer had openheid het gewonnen van geheimzinnig doen en wegstoppen, zoals we al heel vaak hadden gemerkt.
Vanuit Bulters en Mekke kwam inmiddels het verzoek of Amy en Katie mee zouden willen werken aan het verkrijgen van de Europese accreditatie voor de opleiding. Bulters en Mekke werkt anders dan vele opleidingen. Ze zijn enorm cliënt gericht en kijken steeds vanuit de mogelijkheden. Nu wilden ze graag erkenning op Europees niveau. Hiervoor zou er bezoek komen vanuit Engeland en Oostenrijk, mensen verbonden aan de Europese vereniging voor hulphonden.
Het bezoek werd ingepland en Amy zou er bij aanwezig zijn. Ze wilde haar spreekbeurt graag laten zien, dus hielpen we haar om deze in het Engels te vertalen. Toen de bezoekers binnen kwamen blokkeerde Amy echter. Ze kroop weg op de bank en wilde liever niet praten. Katie stal inmiddels de show, poseerde voor foto's, tekende hevig protest aan toen de camera wegging en besloot toen om de camera dan maar zelf mee te nemen. Door haar capriolen ontdooide Amy al een beetje.
Wij lieten de spreekbeurt zien en ik lichtte toe. Langzaam zagen we Amy mee gaan luisteren en alerter worden. En het wonder gebeurde: door een fout in de toelichting van mij, sprong ze op en nam het gesprek over. Aan het eind van het gesprek ging ze zelfs met de bezoekers de hulphond van de man uit Engeland mee uitlaten, samen met Katie. Bij het afscheid nemen zei deze man dat hij een stukje blijer wegging dan dat hij was binnengekomen. Hij had met eigen ogen kunnen zien hoe door toedoen van en praten over Katie Amy uit haar schulp kwam en een goed gesprek ging voeren.
Bulters en Mekke kregen de erkenning die hen toekwam. Door bezoekjes aan een aantal van hun hulphonden teams en uitleg over hen werk kregen ze de accreditatie. En terecht!
Onze eigen plannen om met hen samen te werken om labradoodles aan te kunnen bieden als hulphonden namen vastere vormen aan. Pixie werd in december 2011 voor de eerste keer gedekt en een van de pups werd gereserveerd voor een mevrouw die in een rolstoel zat. Haar dochter had luchtweg problemen, dus was een doodle de enige optie. Ze koos voor de reu uit het nest, die het inmiddels prima doet als ADL hond.
Uit Pixie's tweede nestje zijn twee pups een traject ingegaan via Bulters en Mekke om als auti-hondje te trainen. Wij zijn supertrots dat we aan deze trajecten een steentje hebben mogen bijdragen!
Ons doodle team heeft zich nog verder uitgebreid met een kleine reu, een meisjespup uit het eerste nest en een zwart witte jongedame. We genieten iedere dag van deze bijzondere honden, en vooral voor Amy brengt het enorm veel ontspanning en rust.
Kijk ook eens op www.dutchessdoodles.nl, voor alle nieuwtjes over onze bijzondere viervoeters.
En er was nog een kersje op de taart ook. Een meisje wat zich in groep 6 bij deze klas had gevoegd kwam vragen of Amy wilde afspreken. Ze bleek toch niet zo heel vreemd te zijn, en na alle uitleg en het plezier met de honden in de klas, wilde ze Amy graag beter leren kennen.
Weer had openheid het gewonnen van geheimzinnig doen en wegstoppen, zoals we al heel vaak hadden gemerkt.
Vanuit Bulters en Mekke kwam inmiddels het verzoek of Amy en Katie mee zouden willen werken aan het verkrijgen van de Europese accreditatie voor de opleiding. Bulters en Mekke werkt anders dan vele opleidingen. Ze zijn enorm cliënt gericht en kijken steeds vanuit de mogelijkheden. Nu wilden ze graag erkenning op Europees niveau. Hiervoor zou er bezoek komen vanuit Engeland en Oostenrijk, mensen verbonden aan de Europese vereniging voor hulphonden.
Het bezoek werd ingepland en Amy zou er bij aanwezig zijn. Ze wilde haar spreekbeurt graag laten zien, dus hielpen we haar om deze in het Engels te vertalen. Toen de bezoekers binnen kwamen blokkeerde Amy echter. Ze kroop weg op de bank en wilde liever niet praten. Katie stal inmiddels de show, poseerde voor foto's, tekende hevig protest aan toen de camera wegging en besloot toen om de camera dan maar zelf mee te nemen. Door haar capriolen ontdooide Amy al een beetje.
Wij lieten de spreekbeurt zien en ik lichtte toe. Langzaam zagen we Amy mee gaan luisteren en alerter worden. En het wonder gebeurde: door een fout in de toelichting van mij, sprong ze op en nam het gesprek over. Aan het eind van het gesprek ging ze zelfs met de bezoekers de hulphond van de man uit Engeland mee uitlaten, samen met Katie. Bij het afscheid nemen zei deze man dat hij een stukje blijer wegging dan dat hij was binnengekomen. Hij had met eigen ogen kunnen zien hoe door toedoen van en praten over Katie Amy uit haar schulp kwam en een goed gesprek ging voeren.
Bulters en Mekke kregen de erkenning die hen toekwam. Door bezoekjes aan een aantal van hun hulphonden teams en uitleg over hen werk kregen ze de accreditatie. En terecht!
Onze eigen plannen om met hen samen te werken om labradoodles aan te kunnen bieden als hulphonden namen vastere vormen aan. Pixie werd in december 2011 voor de eerste keer gedekt en een van de pups werd gereserveerd voor een mevrouw die in een rolstoel zat. Haar dochter had luchtweg problemen, dus was een doodle de enige optie. Ze koos voor de reu uit het nest, die het inmiddels prima doet als ADL hond.
Uit Pixie's tweede nestje zijn twee pups een traject ingegaan via Bulters en Mekke om als auti-hondje te trainen. Wij zijn supertrots dat we aan deze trajecten een steentje hebben mogen bijdragen!
Ons doodle team heeft zich nog verder uitgebreid met een kleine reu, een meisjespup uit het eerste nest en een zwart witte jongedame. We genieten iedere dag van deze bijzondere honden, en vooral voor Amy brengt het enorm veel ontspanning en rust.
Kijk ook eens op www.dutchessdoodles.nl, voor alle nieuwtjes over onze bijzondere viervoeters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten