de grote overstap

Na een lange zomervakantie was het dan zover. D-day!!! Amy zou voor het eerst naar de middelbare school gaan. De spulletjes waren gekocht, de boeken gekaft, de outfit voor de eerste dag was uit gekozen. Ze had kennisgemaakt met de mentor, de klas, de school. Alles wat we voor hadden kunnen bereiden was gedaan. Ik zou haar voortaan brengen en halen, totdat ze gewend was en wat meer verkeersveilig. De school is een aardig eindje weg, maar de motivatie was hoog.

En toen...oh oh, wat ging ze onderuit. wat had ze het moeilijk. De eerste dag belde ze snikkend op. Ze wist niet waar ze het zoeken moest, niemand mocht haar, het voelde zo ellendig. Ons hart brak. We belden de leerlingcoordinator op en hij ging naar haar toe en bracht haar waar ze wezen moest. Aan het einde van de schooldag haalde ik een spierwit en doodongelukkig kind op. Wat had ze het moeilijk gehad. De tweede dag ging geen haar beter. In de pauze belde ze weer huilend op. Ze wilde naar huis, dit ging niet! Diezelfde dag hadden we al een gesprekje met de mentor om nog even het zorgdossier door te nemen, zodat ze een handelingsplan kon maken voor de collega's. De mentor deed haar uiterste best om iets los te krijgen uit Amy over de eerste twee dagen, maar Amy blokkeerde volledig.
En voorlopig zat er geen verbetering in. Amy vond geen aansluiting in de klas. En tot overmaat van ramp brak ze tijdens de eerste gymles haar pols. Haar ellende kon niet veel groter worden. Roos probeerde haar te helpen, maar er was geen stijgende lijn meer te bekennen. Amy was eventjes helemaal op. Hoe verschrikkelijk verdrietig, om je kind nog verder te zien wegglijden, terwijl we hadden gezien hoe ze was als ze goed in haar vel zat!
Op dinsdag had Amy een blokuur techniek en hier ging het heel erg slecht met haar. Een gesprek met haar kinderpsychiater bracht hier verheldering in aan. Houtbewerking kan voor mensen met overgevoelige zintuigen een marteling zijn. Gecombineerd met de stoflucht in het lokaal en het geluid van de machines, was dit een ware hel voor Amy's zintuigen. De teamleider gaf wel aan dat we een oplossing moesten zoeken, maar het ging niet van harte. Gelukkig kon Roos hem overtuigen dat we dit niet hadden zien aankomen en met ook nog een belletje van Amy's psychiater werd de houtbewerking omgezet naar een computer opdracht. En dat ging goed!

In oktober zouden de eerstejaars op kamp gaan. De mentor nodigde ons uit voor een gesprekje om de extra begeleiding voor Amy op papier te zetten. Wij gaven aan wat onze ervaringen waren in voorgaande kampen en de docente schreef trouw alles op. Dingen zoals een eigen plekje op het kamp, een rustmoment, en onder geen voorwaarde onze dochter zonder tijdsbesef en richtingsgevoel, alleen een speurtocht in een stad laten doen. Na het gesprek, waarin ze ons toe had gezegd de begeleiding zo goed mogelijk toe te passen, is ze naar de teamleider gegaan en heeft hem verteld dat ze de gevraagde begeleiding teveel vond. Dit kon zij niet bieden als docent. De volgende dag belde de teamleider ons op.  Of Amy dan toch wel op de juiste plek zat, op het reguliere onderwijs. Dat hij snapte dat wij Amy wilden beschermen, maar dat hij zijn personeel moest beschermen, dat ze niet overvraagd werden. Godzijdank handelde mijn man dit gesprek af. Ik was waarschijnlijk in tranen uitgebarsten. Want ondanks de supergoede punten van mijn kind, was de dagelijkse tranenval nog steeds aanwezig en ging het sociaal emotioneel gezien heel erg slecht. En met alle zorgen van dien, ging het dus met mij ook niet zo goed.
Mijn man sprak uit naar de teamleider dat wij hadden aangegeven wat de ervaring ons had geleerd en dat autisme echt een beperking, een handicap is. Hij vroeg de teamleider zich voor te stellen dat Amy in een rolstoel zat. Zouden er dan geen uitzonderingen gemaakt kunnen worden? Waarom dan nu niet? Na een goed gesprek en goede afspraken kon Amy op kamp. Inmiddels zat er bij mij de twijfel goed in. Zou ze het ooit gaan redden op school?
In Amy's beleving was kamp niet leuk. Ze miste de aansluiting en de veiligheid van thuis. Haar mentor had het een stuk positiever beleefd en vertelde over duidelijke pleziermomenten van Amy. Een heel wisselend beeld. We wisten niet goed wat we er mee moesten.
Roos had inmiddels een klassenvoorlichting ingepland en kwam daar thuis met Amy aan werken. Er werd een planning gemaakt en Amy kon zich er op gaan voorbereiden.
Vlak voor de voorlichting bereikten we het dieptepunt met Amy. Weer was ze helemaal overstuur, weer was ze geblokkeerd bij een opdracht die zich in de mediatheek had afgespeeld en weer kon ze niets met oplossingen die we bedachten zodat ze toch de opdracht kon afmaken. Uiteindelijk was de rek eruit bij mij en ik barstte in tranen uit tegen Amy. Ik vertelde haar dat dit zo niet langer kon en dat ze naar alle waarschijnlijkheid weg zou moeten van school. Amy schrok er wel van, maar verder was het heel moeilijk in te schatten wat er zich in haar hoofd afspeelde.

De dag van de voorlichting brak aan. Wat zat ik met een knoop in mijn maag! Mijn stoere kind zou zich zo kwetsbaar zo op moeten stellen. Roos belde me na afloop op. Ze vertelde dat het een hele positieve ervaring was geweest en dat de hele voorlichting op een zeer luchtige noot was beëindigd. Iemand gevraagd wat nu het verschil tussen een psychiater, een psycholoog en een psychopaat was. Roos had met een grijns verteld dat een psychopaat iemand is die rare dingen doet zonder gevoel erbij en dan naar een psycholoog gaat om hulp. De psycholoog zal hem vertellen dat het een psychopaat is en dan gaat de psychopaat naar de psychiater voor behandeling. Hierop verklaarde een klasgenoot dat zijn opa dan waarschijnlijk een psychopaat was, want die deed echt rare dingen! Het gevolg was hilariteit alom en een vrolijke boel. Daarna volgde eigenlijk zonder meer acceptatie van Amy's autisme. De klas had alles ter info aangenomen en Amy was gewoon Amy. Niemand die echt ergens van op keek.
En Amy......kreeg een paar vriendinnen! Ze zat niet meer alleen in de pauzes, ze begon enthousiaster samen te werken en ze begon op te bloeien.
In november deed ze mee aan de audities voor het schooltoneelstuk en kreeg een rol. Hierdoor bloeide ze nog verder op. Trouw ging ze op vrijdagmiddag na school naar de repetities, zonder mopperen. Geen een repetitie sloeg ze over. Ze kreeg meer zelfvertrouwen en de Amy van ruim een jaar terug, kwam weer tevoorschijn.
Haar problemen besprak ze trouw, ze gaf goed aan wat ze moeilijk vond op sociaal vlak, ze kreeg een goede band met haar auti-coach. Bij wiskunde konden we afspraken maken over het huiswerk. Ze snapte de stof heel goed, maar het kostte haar ontzettend veel tijd. Haar docente besloot onmiddellijk dat ze niet alle opgaves hoefde te doen, zolang ze goede resultaten behaalde. En dat deed Amy! Haar eerste rapport loog er niet om en ook sociaal zagen we een echte groei.
In december vertelde haar mentor ons dat ze school ging verlaten en na de kerstvakantie de klas een andere mentor kreeg. Dit zou een jonge man zijn, die al als invaller op school werkte.
Amy verbleekte bij dit nieuws. Ze kende de docent in kwestie en in haar opinie was het een 'popie jopie' die geen orde kon houden. Roos, haar auti-coach en ik praatten op haar in. We vroegen haar om haar oordeel te laten voor wat het was tot ze had kennisgemaakt met de man. Maar nee, het zou een mentor van niks zijn en de Franse les zou ook waardeloos worden.
Haar eigen mentor organiseerde een kennismaking tussen Amy, mij en de nieuwe docent.
Bleek en gespannen zat Amy er bij. Ze durfde niks te vragen, dus voorzichtig verwoordde ik zo subtiel mogelijk haar angsten. Dat ze bang was voor een wijziging in de manier van lesgeven en dat ze de overgang van vrouwelijke mentor naar mannelijke mentor moeilijk vond.
Meteen legde de nieuwe mentor haar uit hoe zijn manier van les in elkaar zat, dat hij een vaste structuur had en dat hij iedere les het lesdoel al op het bord had staan. Ik zag hoe Amy zich ontspande. Daarna vertelde hij dat hij soms een klassikaal mondelinge overhoring zou houden. Kon Amy dat aan of deed ze dat liever apart voor of na de les? En hij keek uit naar een samenwerking tussen Amy en hemzelf. Amy's gespannen snoet verdween gedurende het gesprekje steeds meer en toen we daar wegliepen gaf ze ruiterlijk toe dat ze een vooroordeel had gehad en dat ze helemaal niet meer op zag tegen de wisseling van de wacht. Integendeel zelfs.

Als afscheid had de mentor een surprisemiddag georganiseerd op de laatste dag voor de kerstvakantie. Amy had een laptop geknutseld voor de jongen die zij had getrokken met de lootjes. Ik hield mijn hart vast voor haar eigen surprise. De klas accepteerde haar wel en ze werd ook niet geplaagd, maar heel veel vrienden had ze nou ook weer niet....
Tot mijn enorme opluchting kwam ze naar buiten met een enorme hondenkluif, vanwege haar lieve kleine maatje Katie. Die was gevuld met allerlei leuke dingetjes zoals haarbandjes, pennen en make up. Ze had een topmiddag gehad en ze was toe aan een welverdiende Kerstvakantie!