Nieuwe stof die in een groepsinstructie werd gedaan kreeg ze tijdens haar begeleiding vaak een op een aangeboden, omdat een groepsinstructie niet altijd aan leek te komen.
Zo ook op een goeie dag, toen de juf breuken met haar door wilde nemen voordat ze in de klas behandeld werden. Amy bleek de stof al helemaal te bevatten. Ze had in groep 5 meegedaan met de rekenles van groep 6 (ze zat in een combiklas) omdat ze de stof van groep 5 saai vond. Geen wonder dat ze haar eigen werk nooit op tijd af had!
Juf Sas vertelde me dit en vroeg me om het met Roos te bespreken. Roos adviseerde dat Amy doorgetoetst moest worden, maar wel op een rustige manier, zonder ectra druk op haar te leggen. Door druk van welke aard ook, blokkeerde Amy. Ze verwachtte wel dat Amy veel meer in haar mars had dan dat er tot nu toe uitkwam, zeker nu haar concentratie dmv medicatie zoveel beter was geworden. Ook had ze het vermoeden dat Amy's mindere prestaties bij bv rekenen te maken hadden met een gebrek aan motivatie omdat er geen uitdaging in de aangeboden lesstof zat. Juf Sas zou tijdens de begeleidingsuren aan het doortoetsen beginnen. Dit schooljaar kabbelde voor ons doen redelijk rustig door. De situatie leek min of meer onder controle.......
Tot het oudergesprekje vlak voor het einde van het schooljaar. Juf Sas nodigde ons uit om Amy's resultaten te bespreken. Nu had onze dochter ons al vele malen verrast, ze was nu eenmaal een heel boeiend kind. Maar deze zagen we niet aankomen. Juf Sas legde ons uit dat we een probleem hadden. Geschrokken keken we haar aan. Was Amy's tijd op het regulier onderwijs dan toch ten einde gekomen? Maar nee, dat was het gelukkig niet, althans niet op die manier. Het probleem was dat Amy klaar was op de basisschool, terwijl ze dus in groep 6 zat. Haar toetsresultaten scoorden op midden / einde groep 8. Een kind dat op sociaal/emotioneel niveau achterliep, maar qua intelligentie haar leeftijdsgenoten mijlenver vooruit was. Leuk! En nu???
Sas wist het ook even niet en de IB-er en het hoofd ook niet. Deze formule was voor hen nieuw. We spraken af om alles even te laten bezinken, te kijken naar mogelijkheden en dan een week later bij elkaar te komen om opnieuw te bespreken.
Ik stak mijn licht op bij diverse middelbare scholen. Van een school kreeg ik in ieder geval de optie om Amy het volgende schooljaar mini-master klassen te laten doen, verdiepingsstof, eigenlijk voor groep 8 leerlingen, maar in haar geval was ze van harte welkom. Ook werd aangeraden om op de basisschool verdiepingsstof aan te bieden, zodat ze tijdens haar tijd in groep 7 en 8 niet de motivatie om te leren zou verliezen.
Via mijn zus, die ook in het onderwijs zit, kregen we contact met een man die zich bezighield met hoogbegaafdheid in het middelbaar onderwijs. We bespraken Amy uitgebreid met hem en hij kwam met goed advies. Hij raadde ons aan om Amy groep 7 en 8 in een jaar te laten doen, de NIO toets en CITO toets mee te laten doen, een intelligentieonderzoek af te nemen, onafhankelijk van de NIO toets, te gaan kijken bij geschikte scholen en tegen het eind van het schooljaar te kijken of Amy de overstap naar de middelbare aankon. Daarnaast bleef het advies voor verdiepingsstof overeind.
We bespraken dit met Roos en school en we besloten om hiervoor te gaan. Ze zou toch al in de combiklas 7/8 terecht komen, bij juf Josje. Juf Josje kwam van het speciaal voortgezet onderwijs af en leek een hele geschikte juf om Amy tijdens dit zware schooljaar te helpen. Juf Corrie was inmiddels hoofd van school geworden Zij zou samen met Sas, die verantwoordelijk bleef voor de begeleiding, en Josje een zorgplan opstellen waarbij de nadruk op sociaal/emotionele ontwikkeling zou liggen en de overstap naar de middelbare. Amy zou de mini-master klassen gaan volgen op woensdagochtend, en verder zou de basisschool voor verdiepingsstof zorgen. Met een gerust hart sloten wij groep 6 af. Het zou pittig worden, maar aan alle kanten leek het goed voorbereid te zijn.
Dat bleek dus iets te optimistisch te zijn. Groep 7/8 werd voornamelijk gedomineerd door een aantal dames uit groep 8 die zich niet erg plezierig opstelden naar de rest van de groep. Zowel hun gedrag als hun kledingstijl was erg uitdagend en het was een grote bron van irritatie voor Amy. Van groep 7, Amy's 'eigen'klas zaten maar 7 kinderen in deze combi. Contact met de rest van de oude groep was er niet veel, en Amy had ook nog eens de keuze om in de pauze binnen te blijven, waardoor ze haar oude klasgenoten nauwelijks zag.
Juf Josje had moeite om de klas gemotiveerd te houden. Ze gaf Amy niet het veilige gevoel van vertrouwen wat juf Sas wel had gedaan. Haar kennis vanuit het speciaal onderwijs bleek helaas tegen Amy te werken. Ze had een erg vast beeld hoe een kind met autisme geholpen moest worden, de zorg op maat verdween bij haar.
Er genoeg, overleed de moeder van juf Josje in oktober van dat jaar en een aantal invallers was het gevolg. De sfeer in de groep verslechterde heel snel, de dames kregen de overhand en ieder gevoel van saamhorigheid verdween. Na een 3tal dagen met even zoveel vervangers besloten we om Amy zelf thuis les te geven. Deze onrust, bovenop haar steeds kleiner wordende zelfvertrouwen, was teveel. Toen juf Josje weer terugkwam hoopten we op een herstel in de klas. Maar niets bleek minder waar te zijn. De grip op de klas was volledig verdwenen, de sfeer was grimmig en Amy was diep ongelukkig.
Wel ging ze op woensdagochtend naar een middelbare school in de stad, waar ze mini masters kreeg. De lessen vond ze leuk, de aansluiting bij andere kinderen was erg lastig. De woensdagen waren erg spannend geworden, maar een goede voorbereiding op de volgende stap.
De onafhankelijke intelligentie toets werd afgenomen en Amy scoorde buiten all tabellen. Op de basisschool blijven was geen optie meer. Zij konden Amy niet voldoende uitdaging bieden en een andere basisschool in het een na laatste jaar, vonden we teveel verandering voor haar.
Dus moesten wij ons gaan oriënteren op de middelbare scholen. We bezochten een cluster IV school op VWO niveau. Volledig toegespitst op kinderen met autisme. Het zag er goed uit, voor ons als ouders voelde het ook goed. We gingen ook naar een school die in 3 jaar speciaal onderwijs klaarstoomde voor een doorstroom naar het regulier onderwijs, een regulier gymnasium en een tweetalige VWO opleiding, waar Amy ook al de mini masters volgde.
Tsjonge jonge, wat gingen wij in spagaat! Want wat had Amy nu het hardste nodig? De zorgstructuur van het speciaal onderwijs, dat leek ons wel heel belangrijk Maar het VWO gedeelte hier had niet wat zij wilde: geen Frans, geen Spaans, geen Latijn, geen Grieks. De eerste drie jaar werden over 4 jaar uitgesmeerd, het tempo zou dus een stukje lager liggen dan op het regulier onderwijs. Plus, Amy had een sterke sociaal emotionele groei laten zien. Hoe zou dat zich voortzetten op het speciaal onderwijs, waar alle leerlingen met een soortgelijke problematiek zaten.De school zelf was degene die ons daarop wees en ons vroegen of Amy daar echt op zijn plaats zou zijn. Toch vonden we het een hele sterke mogelijkheid om Amy hierheen te laten gaan.
De andere school voor speciaal onderwijs had als nadeel dat na 3 jaar de kinderen naar een andere school moesten. De school had een regionale functie, dus de kans was erg klein dat ze met andere leerlingen zou doorstromen naar een locale regulier middelbare.
Het reguliere gymnasium keek naar Amy's dossier en zei vlakaf, waar Amy bijzat, dat ze geen mogelijkheden zagen. Ze had teveel zorg nodig.
De tweetalige opleiding gaf ons een zeer hartelijke ontvangst, een goed gesprek en een positieve uitstraling. Onze zoons gingen hier ook heen, dus we kenden de school. Op de open dag hadden we ook al prettige gesprekken gevoerd met diverse docenten en het voelde goed.
De beslissing lag uiteindelijk bij Amy zelf en ze gaf aan een voorkeur te hebben voor de tweetalige opleiding. Tijdens een evaluatie op de basisschool, waarbij het doel was om iedereen achter dezelfde keuze te krijgen en Amy dan zo goed mogelijk te begeleiden naar deze stap toe, verslikte juf Josje zich zowat in haar thee toen ze hoorde waar onze eerste keuze op was gevallen. Amy was heel stellig in haar overtuiging. We hadden haar ook op het speciaal onderwijs aangemeld, maar dat was voor Amy heel duidelijk pas een optie als ze op het regulier niet werd aangenomen.
juf Josje was echter overduidelijk in haar mening dat dit ongeveer het stomste was wat we hadden kunnen doen. En wat de achterliggende reden ook geweest mag zijn, haar support voor Amy was op dat moment nihil. Er werd geen verdiepingsstof meer aangeboden, geen begeleiding voor de overstap naar het middelbaar, Amy werd aan haar lot overgelaten. De klap op de vuurpijl kwam in maart. Of ik even langs wilde komen, voor een kort overleg.
Benieuwd ging ik naar de juf toe. Waarschijnlijk ging dit over het schoolverlaterskamp. Amy was aan het begin van het jaar de keuze gegeven of ze met de schoolreis van groep 7 meewilde (haar oude groep) of dat ze mee zou gaan op het kamp van groep 8. Uiteindelijk koos ze voor het kamp, ze wilde de basisschool net als ieder ander kind op die manier afsluiten. Dit was doorgegeven aan zowel juf Sas als juf Josje.
En jawel hoor, daar ging het gesprek inderdaad over. Maar niet over een stukje voorbereiding op het kamp. Nee, er werd mij medegedeeld dat Amy niet mee mocht op kamp. Na mijn antwoord dat ik het daar niet mee eens was, ging juf even weg en kwam daarna terug met het verzoek of we dit samen met juf Corrie en juf Sas konden bespreken. Juf Corrie kwam met allerlei argumenten waarom Amy niet mee mocht op kamp. Ze had weinig aansluiting in de groep (had ze nooit gehad, deel van autisme...), druk op de begeleiding (eigen ouder zou meegaan voor deze begeleiding), andere kinderen hadden recht op kamp zonder Amy, het was tenslotte 'hun' groep. Het kwam neer op regelrechte uitsluiting van een zorgleerling en al heel gauw kwam de aap uit de mouw dat Josje de eindverantwoording niet wilde. Woest was ik. Dit was ik niet gewend van school. Bovendien had school Amy de KEUZE gegeven, en nu mocht ik haar gaan vertellen dat het allemaal niet doorging omdat ze autisme had? Ik ben ziedend het kantoor uitgelopen. Thuisgekomen barstte ik in tranen uit en vertelde mijn man wat er gebeurd was. Hij bleef wat kalmer en belde gelijk Roos op. Ook zij ontplofte zowat door de telefoon. Alle argumenten van juf Corrie daargelaten,. Amy was een schoolverlater en had recht op de schoolverlatersactiviteiten. Zij belde Corrie op en vertelde haar in niet mis te verstane bewoordingen wat haar mening over dit akkefietje was. Uiteindelijk gaven ze toe fout te hebben gereageerd. En kort daarop kwam er een belletje van de kampouders die Amy graag bij de groep wilden betrekken en het niet nodig vonden om aparte begeleiding voor haar in te zetten. Ze wilden met plezier voor haar zorgen.
Kamp kwam en ging en op haar manier genoot Amy van de activiteiten. De dames in de klas hadden Any inmiddels uitverkozen om heel stiekem te pesten, altijd buiten zicht van de juf. En wat wij ook aangaven, juf zag het niet en deed er niets mee. De 5 meiden ontkenden in alle toonarden. Amy overdreef! Amy ging zich steeds meer vasthouden aan de overstap naar het middelbaar onderwijs. Haar verwachtingen werden steeds hoger en steeds lastiger om waar te maken.
De verlossende brief van de school van haar keuze kwam. Ze was aangenomen op het regulier tweetalig gymnasium!! De overdracht zou gaan plaats vinden en we konden verder met de voorbereiding.
Helaas bleef de hulp in haar groep uit, en uiteindelijk, met ondersteuning van haar behandelend psychiater en Roos, bleef Amy de laatste paar weken van haar laatste schooljaar op de basisschool thuis, met een zelfvertrouwen wat compleet aan diggelen lag. Ze deed nog wel mee aan de musical, gaf een gecombineerd afscheids- en verjaardagsfeest voor haar oude klasgenoten en sloot zo dit schooljaar af. Dieptriest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten